Numero tres

Verslag nummer 3.

Hoog tijd voor een update! Zie onderaan verslag voor samenvatting.

We hebben inmiddels alweer vijf weken achter de rug in San Carlos, verwachtend dat het hier een saai stadje zou zijn, waar voor ons behalve de co schappen lopen verder niet zoveel zou gebeuren. Althans dit is waar verscheidene anderen ons voor waarschuwden. Maar niets bleek minder waar. Anouk en ik zitten allebei in een ontzettend leuk gastgezin en we zijn door Martje en Ineke, de twee andere Nederlandse dames hier, ontzettend leuk opgevangen.
De eerste maandag waren we vrij, want het was een nationale feestdag in Nicaragua. Op dinsdag ochtend kregen we van Ineke en de directeur van el hospital, dokter Ruiz, een rondleiding in het ziekenhuis. Daarna in het centro de salud. Dit is een gezondheidscentrum waar general medicals werken. De eerste twee weken zouden we in het ziekenhuis meelopen en de daaropvolgende 6 weken in het centro de salud, waarbij we ook naar andere centros de salud in de regio gestuurd werden en op ferias zouden gaan. (Huisbezoeken op het platteland, bij mensen die nooit opzoek gaan naar gezondheidszorg) Ik begon op, zoals velen weten, mijn favoriete afdeling; de gynaecologie. Gelukkig vielen er 'door omstandigheden' een aantal dagen uit. Anouk begon op de chirurgie en de week erna wisselden we om. Tijdens de rondleiding werden we al voorbereid op het ergste. Het ziekenhuis leek inderdaad in de verste verte niet op het UMCG, danwel op het ZGT. Honden en katten lopen rustig door het ziekenhuis op zoek naar eten op de grond (met een grote kans op succes)
op de gang staan 100 jaar oude bedden, rolstoelen en allerlei andere interessante en meer en mindere bruikbare attributen.
We waren voorbereid heftige dingen te gaan zien in het ziekenhuis, en ik denk dat daardoor Anouk en ik beiden in plaats van super geschokt, heel enthousiast het ziekenhuis uit liepen de eerste dag. Natuurlijk zijn het wel super beroerde omstandigheden voor de patienten hier. Op zaal is het ongelooflijk warm, en je moet maar net geluk hebben of er een ventilator boven je hoofd hangt of niet. Daarbij liggen patienten met z'n tachtigen op zaal en kan je je kont niet keren tussen de bedden in. Bovendien is het geen uitzondering dat er twee vrouwen in 1 bed liggen, zojuist bevallen of zojuist geopereerd, + pasgeboren minimensjes in hetzelfde bed. Het stinkt er naar urine en ontlasting, over de insteekopeningen van de infuusjes lopen vele vliegen. Infuuspalen zijn er nauwelijks, als je een infuus nodig hebt moet je je hand een beetje half in de lucht laten hangen. Er lopen heel veel doctor(a)'s rond, hele jonge en hele oude, we konden eerst niet precies plaatsen wie welke functie had, maar co assistenten worden hier ook doctor(a)'s genoemd. Op mijn eerste dag heb ik geassisteerd bij 7 keizersnedes, allemaal met een verticale insicie en daarna schrikbarend afschuwelijk gehecht. Mijn mond viel (gelukkig achter een OK maskertje) wel even open toen er een vlieg over mijn steriele handschoen richting de baarmoeder van de patiente liep, maar verder was het wel ontzettend gezellig op OK en alle mensen ontzettend behulpzaam en aardig.
Dit klinkt alsof het allemaal afschuwelijk was en alsof we heel erg geschrokken zijn, maar het is bijzonder knap hoe de doctors hier roeien met de riemen die ze hebben. De OK lijkt (behalve de vliegen en wat scheve roestende materialen) goed uitgerust, tijdens de consulten nemen de doctors veel tijd voor de patienten en de meesten geven daarbij voorlichting over hoe om te gaan met je gezondheid en ziektes als chikungunya en dengue. Ze zijn erg geinteresseerd in ons en hoe het er in Europa aan toe gaat en iedereen enthousiast over de samenwerking tussen San Carlos en Groningen.
Iedere week hebben Anouk en ik spaanse les, van een lieve profesora genaamd Dona Solignia. (met zo'n kronkeltje op de n alleen zit die niet op mijn Holandse toetsenbord) Ze is hier van ons een soort mede tutor geworden, we hebben om de beurt 2x of 3x per week 2 uren les, ze wil van alles weten over Nederland en vertelt ons veel over San Carlos, over Nicaragua en doet leuk mee met het uitgebreid roddelen wat ongelooflijk veel gebeurt in San Carlos.
Bijna ieder weekend te vinden in La Champa, de discotheek in San Carlos. Hier wordt typisch Nicaraguaanse en Centraal Amerikaanse muziek gedraaid, FANTASTISCH! Mijn broertje in mij gastgezin hier (Ludwing) heeft een leuke vriendengroep met jongens die ons allemaal graag willen leren dansen. In La Champa is het ontzettend warm en iedereen is drijfnat van het zweten omdat er erg fanatiek gedansd wordt. Op maandag avond krijgen we van Leonel dansles. ( Een aardige local die de gemiddelde lichaamsbouw van de mensen hier eer aan doet, maar desondanks goed kan dansen) Dit gaat onder het genot van veel rum, want daar kan je beter door dansen. Jaja....
Met Ludwing, Hamilthon en Luis ( tsja alleen Luis een typisch Nicaraguaanse naam, maar de anderen zijn toch echt ook Nicaraguaans!) zijn we op de derde zondag in San Carlos naar de finca (boerderij) van de ouders van Luis geweest. Deze is alleen per boot te bereiken dus gingen we met de panga de rio San Juan over. In een houte hutje langs het water wonen de ouders van Luis, waar de vader de hele dag werkt in de tuin en allerlei exotische vruchten verbouwd en de moeder van Luis deze overdag verkoopt op de markt in San Carlos. We hebben van alles geproeft waarvan ik de namen allemaal alweer vergeten ben, Luis is in een boom geklommen om een kokosnoot te plukken om deze daarna met een masheti open te hakken zodat we kokosmelk konden drinken. Op de terugweg vroeg Luis uitdagend aan mij of ik kon zwemmen en met hem naar de overkant van de rivier wilde zwemmen. Een ietwat rare preutse gewoonte van de schaarsgeklede Nicaraguaanse bevolking is om te zwemmen met al je kleren aan, dus voor ik het wist lag ik met m'n zojuist (zelfs gestreken) kleren in de rio San Juan en begon aan de toch wel pittige oversteek, met erg sterke stroming. Goede oefening voor mn elleboog, maar toen daarna ook Hamilthon en Anouk net zo hijgend en uitgeput de overkant bereikten schaamde ik me toch wat minder erg voor mijn huidige conditie.
3 augustus begonnen we in het Centro de Salud. Dit gebouw is een stuk nieuwer dan het ziekenhuis en ziet er ook stukken schoner uit. De klachten van patienten verschillen geenszins van de klachten van de gemiddelde patient die in Nederland bij de huisarts komt, al winnen het aantal patienten met gastritis en dolor en todo el cuerpo (pijn in het hele lichaam) met flag en wimpel. Belangrijke speerpunten van de gezondheidszorg hier zijn de zwangere vrouw en anticonceptie. Het is bijzonder om te zien dat meisjes van 13 de prikpil krijgen en vrouwen van 32 met 6 kinderen gesteriliseerd zijn door middel van het verwijderen van hun eierstokken. De dokters in het Centro zijn ontzettend aardig en enthousiast over ons. We hebben bijna 1.5 week geholpen met het bezoeken van huizen in San Carlos, om een invertarisatie te maken door middel van een uitgebreide vragenlijst met hoeveel mensen er in de huizen wonen, wat voor opleiding ze hebben gehad, of er actuele ziektes zijn, bij vrouwen wat de manier van anticonceptie is, hoe vaak er stromend water komt per week, hoe en of het huis is aangesloten op de riolering, hoe ze met afval omgaan en meer van dit soort 'sociale geneeskunde' vragen. Anouk en ik hadden inmiddels wel zoveel vertrouwen in ons Spaans dat we ook wel zelf huizen binnen stapten en de vragenlijst afnamen, de eerste keer dat we ons ook echt nuttig voelden. Wij met onze westerse achtergrond snapten in het begin vrij weinig van de vele 'gezinssamenstellingen'. Oma is vaak de baas van het huis, en woont er dan met dochter, een aantal kinderen van dochter, een aantal kinderen van zoon die niet meer in Nicaragua woont, een dochter van de zus van Oma die ook nergens te bekennen is, de vorige vriend van de 3e dochter van oma die op de 2 andere kinderen past, de kinderen van de vorige buurvrouw, nja, chaos, onduidelijk, maar wel een hele gezellige drukke bedoeling. Daar waar in Europa het leven richting het individualistische gaat is het hier 'een voor allen en allen voor een' . Dit merkten we ook goed toen we een weekend naar Managua moesten om geld te halen. Onze Nederlandse pinpas en creditcard werkt namelijk niet in San Carlos. De reis naar Managua is ongeveer 6 uur met de bus, dus als we dan toch moesten dan moesten we er ook maar een feestje van maken. Mijn broertje Ludwing studeert in Managua en we zouden op zaterdagavond met hem en zijn vrienden naar een feestje gaan. Mijn Nica moeder(Dona Mara) en Ludwing hebben me goed laten voelen hoe het is om een van de familie te zijn hier, dona Mara heeft me 3x gebeld, Ludwing 5x en toen we in het hostel in Managua aankwamen wat Ludwing voor ons gereserveerd had, ging de telefoon van het hostel. Ludwing: ' zijn de Nederlandse dames er al?'.
Het is geheel wederzijds, het gevoel een nieuwe familie te hebben, en stiekem willen we allebei ook nog lang niet naar huis. Anouk heeft een nieuw zusje van 13 jaren, die elke avond schooltje wil spelen met Anouk. Gelukkig wil Anouk dat niet iedere avond ook, maar gaat ze (zo goed als, nouwja, bijna iedere, ja iedere avond) met mij mee biertjes drinken op de Malecon, het centrale plein in San Carlos. Ook onze San Carleense vrienden zijn dan altijd van de partij, hierdoor leren we goed en snel Spaans praten.
Komend weekend gaan we naar El Castillo, een van de eerste tripjes, behalve de finca en en keer vissen, die we hier in de omgeving gaan maken. Door alle nieuwe vrienden blijven we namelijk het liefst gewoon in San Carlos in het weekend. El Castillo is een zeventiende eeuws spaans vestingstadje, waar Britse en Spaanse piraten vele kanonnen afgevuurd hebben. Er staat een fort uit die tijd en tochten de jungle in schijnen prachtig te zijn. De week erna gaan we naar Los Chiles voor een week, waar ook een centro de salud zit. Dit dorpje heeft geen stromend water, is moeilijk te bereiken en heeft geen internet.
Daarna volgt weer een verslag!

Muchos besos de Nica y saludos,

Anouk & Rosa

Samenvatting:
Warm onthaal in San Carlos. Lieve families waarin we direct met veel liefde ontvangen werden. Eerste twee weken in het ziekenhuis, heftige omstandigheden voor de patienten met een aardige hoeveelheid tekortkomingen wat betreft materialen en medicijnen, maar lieve doctors voor zowel de patienten als voor ons. 3x per week Spaanse les, waardoor spaans vooruit vliegt en we zelf ook op huisbezoeken kunnen gaan. In het centro de salud veel gastritis en dolor en todo el cuerpo. In het weekend salsa, bachata en meer! dansen in La Champa! Geld halen in Managua, wat gevaarlijk maar hartstikke leuk was. Verschillende soorten vruchten eten op de finca van Luis en zwemmen met je kleren aan. Alle dagen biertjes drinken op de Malecon met onze Spaanse vrienden... Kortom: en we willen nog niet naar huis!