Informe numero dos

Verslag numero dos.

Zie wederom voor een samenvatting onderaan het verhaal.

Het vorige verhaal eindigde bij dat Marije en ik de volgende dag met een gids de vulkaan Concepcion op zouden lopen, samen met een ander meisje uit het hostel waar we sliepen (Marie) en een gids. De vulkaan Concepcion staat op Ometepe en hoort bij de ring of fire in Nicaragua. Het is een prachtige symmetrische vulkaan, ook een van de meest actieve en gevaarlijkste. Ze heeft in 1957 voor het laatst lava gespuwd, in 2007, 2009 en in 2012 waren er nog enkele kleine explosies maar nu is ze al een tijd rustig. Deze vulkaan en de vulkaan Maderas vormen samen het eiland Ometepe in de Lago de Nicaragua, waar 35.000 inwoners wonen.
De hike naar de top van de Concepcion vulkaan staat bekent als een zware tocht.
Citaat lonely planet:
'The 10-12 hour hike up loose volcanic stone to the summit of this looming peak can be tough, so be in good physical condition and bring water, snacks and real hiking shoes. Remember that there's no shade above the three line, it's even steeper dan it looks, and it can get windy and cold, particularly if it's cloudy, at the top. It's almost always cloudy at the top, which means your chances of seeing the fuming craters and awesome views over the lake and across Central America's volcanic spine are slim.'
Als traveler niet altijd de lonely planet 100% geloven, maar dit was allemaal waar, geen woord gelogen. Maar het was gaaf! Op onze 'real hiking' all stars hebben we gekozen voor de tocht de vulkaan op tot 1000 meter ipv de 1600 meter hoogte in de wolken. Het ging recht omhoog, we zagen apen, prachtige vogels en net onder de wolken idyllisch uitzicht. Toen we 's avonds weer in het hostel aankwamen waren we trots, verzadigd en moe, en besloten dat we het de dag erna iets rustiger aan zouden doen. Met nog 1 dag op Ometepe besloten we in plaats van zelf scooters te huren, gidsen met scooters waar wij achterop konden te boeken. Met stijve beentjes stapten we de volgende dag achterop bij 2 locals van Ometepe, die ons in een sneltreinvaart alle mooie plekjes van het eiland hebben laten zien. Het was een heerlijke dag met vooral veel lol met deze kerels, ze waren goede vrienden van elkaar. Ze kenden zelfs nederlandse uitspraken; op een gegeven moment zei een van de gidsen tegen mij: ' at home you must have the pants on!' ik praatte namelijk teveel... (huh?!) We hadden geen idee waar hij dit Engelse vanuit Nederlands vertaalde zinnetje vandaan haalde... Bijna hadden de gids waar ik bij achterop zat en ik omgewisseld van 'functie', want hij had naar eigen zeggen een zonnesteek opgelopen toen we de 6 km hike naar een waterval gedaan hadden, en hij had hoofdpijn. Volgens zijn vriend had hij gewoon geen conditie en waren we te snel de berg naar de waterval opgelopen. Hoe dan ook voelde hij zich na de lunch en een kleine siesta weer tip top in orde, en was ik erg blij dat ik niet op de scooter met hem achterop over ingewikkelde zandpaden hoefde te rijden. Als afsluiter van de dag hebben we een prachtige zonsondergang met op de achtergrond 2 vulkanen gezien.

De dag hierna brak een prachtige dag aan: op naar Managua om mijn bril te halen! Om half 7 met de boot naar het vaste land en met de bus naar Managua. Aan de telefoon had UPS gezegd dat we vroeg moesten komen omdat het druk zou kunnen zijn. We kwamen om 10:30 uur aan bij het UPS kantoor, moeilijk te vinden zelfs met taxi driver, want adressen in Nicaragua zijn (bv van het UPS kantoor): 'rotonde Guegueuse, 2 blocks to the North.' And that's it. Toen we uiteindelijk aankwamen bij het UPS kantoor was er gelukkig geen rij, maar helaas ook geen bril. Die lag namelijk aan de andere kant van Managua, bij de douane. We moesten bij UPS allemaal papieren ophalen en de aardige dame achter de balie had een officiele brief met mijn 'situatie' getypt, omdat ze bij de douane geen woord Engels zouden spreken. We gingen met dezelfde taxidriver naar het vliegveld, ondertussen onderhandelde de taxidriver dat hij ons ook wel aan het einde van de dag naar Granada wilde brengen voor 30 dollar in totaal voor de hele dag. Hij zou dan bij de douane op ons wachten en hadden wij de hele dag onze prive taxi. Het duurde even voordat we de douane konden vinden en we waren deze taxidriver direct al dankbaar, zonder hem waren we er niet zo snel achter gekomen dat de douane waar je pakketjes kan halen zich op het soort van industrie terrein 3 km van het vliegveld af bevond. Bij het hek van de ingang van de douane stond een vrouw die ons een enorme rol plakband wilde aansmeren, we hadden geen idee waarom en wimpelden dit dan ook af. Eenmaal binnen kwamen we er achter waarom UPS had gezegd dat we optijd moesten komen; we hebben 5 uren bij de douane gezeten. De procedure ging namelijk als volgt:
- Nummertje trekken in de Nicaraguaanse lunch pauze: 1 uur verder
- Naam veranderen van eerdere ontvanger (supervisor in San Carlos) naar mijn naam, waarvoor we langs vele verschillende loketjes moesten en die allemaal een kopie van mijn paspoort wilden, Marije werd gekoppeld aan de baas van het kopieerapparaat : 30 minuten verder
- In de grootste sauna waar we ooit in ons leven zijn geweest zoeken naar het UPS deel tussen alle post order services, kleine brilledoosje zoeken tussen alle 2x2 dozen vol met import kleren, doosje vinden, doosje open en bril zien, doosje weer dicht (Wat?!) En in de rij voor een mannetje die samen met mij moest doorzoeken of er niet toevallig drugs of andere illegale zaken mee gesmokkeld waren met mijn bril, maar die eerst nog tientalle dozen vol met spul uit Noord - Amerika moest doorzoeken: kleren, babyspullen, schoenen, zonnebrillen, geurtjes, baby borns, furby's, ondergoed, kerstmanoutfits, flatscreen 1, flatscreen 2, flatscreen 3.....
Duidelijk werd ook waarom ik de plakband rol nodig had, want na deze check, moesten alle dozen ' luchtdicht' en smokkel proof verpakt worden in kilometers plakband, we hebben nog nooit mensen zo snel zien plakbanden!! : 2.5 uren verder
- Doosje open, bril zien, geen drugs, doosje weer dicht (Wat?!) Met....de rol plakband die ik niet had... gelukkig was het kleine doosje een lachertje voor degene die na mij de inhoud van zijn doos moest laten checken en kreeg ik een aantal meters plakband van hem: 30 minuten verder
- Allerlei verschillende mensen moesten nog een krabbel op het doosje zetten danwel op de 5 papieren die ik mee kreeg, maar 30 minuten later stonden we weer buiten, met mijn bril in een uitstekend verpakte doos.

De taxi driver had al deze 5 uren op ons gewacht, arme man. Hijbracht ons daarna snel naar Granada, waar Marije en ik in een gezellig hostel sliepen. De volgende ochtend begon ik met Spaanse les, de twee weken hierna kreeg ik elke ochtend Spaanse les van 8 tot 12. Marije ging in deze tijd Granada verkennen, wat een stadje is ongeveer zo groot als Groningen, met veel toeristen, barretjes, kerken etc. Mar vond op de eerste ochtend een brillentouwtje voor me, welke ik nu altijd om heb en mooi in mn haren kan verstoppen. We lunchten met Anouk, zij zat al bijna 3 weken in Granada en wist ons veel leuke dingen te vertellen. Anouk en ik zaten bij dezelfde talenschool, elke ochtend gezellig samen in de schoolbankjes. De talenschool zit in een gebouw wat momenteel een luxe hotel is, maar ooit een ziekenhuis en zelfs het huis van de president is geweest in 1950. Marije ging deze ochtenden op pad met mensen die we ontmoetten in het hostel. Op woensdagmiddag vroeg een Amerikaanse jongen (Benjamin) of wij 's avonds met hem een biertje wilden drinken, want hij was die dag jarig. Met hem, Anouk, een ander Nederlands meisje en Marije en ik gingen we uit eten. Zo ontstond een groep waar we de dagen daarna mee op pad gingen, daarbij voegden zich nog John en James uit Oxford, jongens die we op de Corn Islands ontmoet hadden en die we toevallig bij yoga weer tegenkwamen.

Vrijdagmiddag hebben Anouk, Marije en ik een middagje in de bomen gehangen want we gingen ziplinen! Een erg gaaf idee van Anouk, die haar angst voor hoogtes, waar ze achter was gekomen op de co-out dag in Almelo, wilde overwinnen. Dit is dubbel en dwars gelukt; ' Mag ik nog een keer?' Na de vrije val op het einde...!! Vrijdagavond was de avond voor mijn verjaardag, met z'n allen gingen we uit eten, dansen en naar 'the weekend club', gerund door een Nederlandse jongen. Na veel bier en rum werden we allemaal de volgende dag met een kater wakker. Anouk en Marije hadden als verjaardagsverrassing georganiseerd dat we naar lake de Apoyo gingen, een prachtig idyllisch meer vlakbij Granada, waar we de hele dag uitgerust hebben en waar Benjamin en ik onze jeugdverslaving herontdekten; de ping pong tafel!

Helaas kreeg Marije deze avond buikgriep, wat nogal slecht uitkwam omdat ze de dag na mijn verjaardag naar huis zou vliegen vroeg in de ochtend. Gelukkig hadden we als (bijna) dokters veel medicatie mee en zo ook primperan. Hiermee heeft ze de vlucht gelukkig wel gehaald en overleefd.

De week erna moest ik doen zonder Marije en Anouk. Anouk ging namelijk ook een weekje naar Ometepe. Ik ben bij een Spaans gastgezin ingetrokken en werd goed ondergedompeld in de Spaanse taal.
Benjamin en ik ontdekten een ping pong tafel in de school, rondom waar we ons het meerendeel van de rest van de week bevonden. Als intermezzo studeerden we Spaans, deden we al hoestend een rondleiding door de Mombacho sigaren fabriek waarna we met hulp van een local onze eigen sigaar aanstaken en oprookten, en beklommen we 's nachts de Masaya vulkaan. Of nouwja beklommen... ik had geleerd van de Concepcion vulkaan op Ometepe en we boekten een combi tour waarmee we met de auto de vulkaan op werden gereden. We zagen denk ik de prachtigste zonsondergang die ik ooit heb gezien; de zon zakte weg achter de Mombacho vulkaan, en als je een 360 graden rondje maakte dan telde je 5 vulkanen, allemaal deel van de ring of fire. Deze Masaya vulkaan is momenteel actief, en tussen het rook door zagen we een fel oranje gloed lava. Erg indrukwekkend hoeveel geweld de natuur kan laten zien en hoe plotseling de aarde het diepste van zichzelf laat zien.

Vrijdagavond kwam Anouk weer naar Granada, en de volgende ochtend zijn we samen naar San Carlos gereisd, waar we lief zijn opgevangen door Martje en Ineke, twee andere Nederlandse dames die hier werken en de scriptie schrijven. Gisteren avond zijn we met z'n vieren naar de plaatselijke discotheek geweest, waar alleen de salsa en muchacha gedanst wordt en wij doen lekker mee! Ook hier zitten we in een gast gezin.
Vandaag is een nationale feestdag, de revolutie van Nicaragua wordt gevierd. Voor velen een dag met twee kleuren, niet iedereen is het helemaal eens met het regime wat de huidige president voert en hoe deze dag momenteel gevierd wordt. Maar daar zal ik in deze blog niet verder over uitwijden. In mijn gastgezin staat in ieder geval vanaf 10 uur vanochtend de tv op maximaal volume en wordt er ook vanaf deze tijd al bier gedronken.
Morgen zijn we nog een dagje vrij en dinsdag gaat het beginnen; op naar het ziekenhuis!

Hasta luego,

Rosa

Samenvatting:
Zware maar geweldige hike de vulkaan concepcion op, achterop de scooter het prachtige eiland Ometepe over, grote avonturen bij de douane met als eindresulaat mijn bril weer terug, in Granada start Spaanse les en met Marije in een hostel, vrijdag middag met Anouk en Marije ziplinen, vrijdagavond groot feest en jarig, op mijn verjaardag naar lake de Apoyo, Marije met buikgriep terug naar Nederland, uuuuuuren pingpongen, Spaans gastgezin, bezoek aan de Mombacho sigarenfabriek en sigaar roken, nog meer ping pongen, 's nachts de Masaya vulkaan, vleugje lava gezien, veel spaanse woordjes, met Anouk naar San Carlos, salsa dansen in San Carlos, erg leuk gast gezin in San Carlos.
Dinsdag start in het ziekenhuis.